به گزارش پایگاه خبری خبرپردازان ، ایرانیان آخرین سه شنبه سال را با بر افروختن آتش و پریدن از روی آن به استقبال جشن بهاری نوروز می روند. این مراسم، یک جشن باستانی است که پیش از رسیدن نوروز برگزار می شود و مردم در این روز برای دفع بلا و برآورده شدن آرزوهایشان مراسمی را برگزار می کنند.

قدیمی‌ترین اشاره به چهارشنبه سوری را در کتاب «تاریخ بخارا» نوشته‌ی ابوبکر محمد بن جعفر نرشخی در سال های ۲۸۶ تا ۳۵۸ هجری قمری می توان یافت.

سنت اصلی در تاریخچه و آداب و رسوم جشن چهارشنبه سوری برپایی آتش و خواندن شعر «زردی من از تو، سرخی تو از من» هنگام پریدن از روی آن بوده است.

این شعر دعایی بوده است که ایرانیان از قدیم برای آتش می‌خواندند و از آن می‌خواستند تا بیماری‌ها و نگرانی‌های سال گذشته را از آن‌ها بگیرد تا سال جدید را با شادکامی و سرزندگی شروع کنند. چهارشنبه سوری همچنین اولین پایکوبی برای پیشواز بهار شمرده می‌شود.

در تاریخچه و آداب و رسوم جشن چهارشنبه سوری آمده است که قبل از ورود اسلام به ایران هر سال ۱۲ ماه، و هر ماه ۳۰ روز بوده که هر کدام از این ۳۰ روز دارای اسمی مشخص بوده که بعد از ورود اسلام به ایران تقسیمات هفته نیز به آن اضافه شد. در ایران باستان در پایان هر ماه جشن و پایکوبی با نام سور مرسوم بوده است.

جشن سور از مراسم اصیل ایران بوده است و منشا خارجی ندارد. این جشن مختص ایرانیان است و همه ایرانیان در سراسر دنیا از جمله مقیمان کانادا، آمریکا و سایر کشورهای آسیایی از جمله ترکیه این روز را با نام چهارشنبه سوری جشن می گیرند.

عبارت «چهارشنبه سوری» از دو کلمه تشکیل شده است که یکی به معنی روزی از روزهای هفته و دومی شکلی دیگری از کلمه سرخ است.

آتش از عناصر چهارگانه است و تنها عنصری است که آلوده نمی شود به همین منظور از گذشته های بسیار کهن تاکنون این آداب مرسوم بوده است.

در سال‌های اخیر، به‌جای اجرای سنت‌های زیبا، بعضی از مردم به کارهای خطرناکی روی آورده‌اند و شهر را به صحنۀ جنگ بدل می‌کنند. متأسفانه، هر سال به‌جای این که با جشن گرفتن چهارشنبه سوری همگی با هم به استقبال بهار برویم اتفاقات ناگواری برای خود و خانواده رقم می‌زنیم. امیدوارم سال جدید را پر امید شروع کنیم در حالی که پشت سرمان غم‌ها و بیماری‌هایمان را به آتش سپرده باشیم، نه خودمان را!